viernes, 25 de junio de 2010

NOVÁS en Valdoviño, do 2 ó 14 de xulio

Y tercamente, Víctor con la honestidad originaria de sus manos,
despliega los rincones táctiles de la memoria, los gestos que nos fundan, la luz que nos talla,
la orfebrería infatigable del trabajo, el sueño y su impertérrita fidelidad en la fatiga.
Víctor, su generosidad sin pactos, captura luz mas luz en los bancos de los soles maduros
aquí donde el mar, su indiferencia, nos ofrece la sencillez de estar vivos.


PLAZA CON LUZ ENVOLVENTE
POETICA
TIERRA DE NADIE
PAISAJE INTERIOR
PAISAJE INDUSTRIAL
LAS MANOS NO SE ARRODILLAN
INSTANTE
GESTO
GEA
FIAT LUX
ESCALAS

EL ORENSE
EL DESGUACE

EL DOMADOR DE MEDUSAS
DÁNAE

miércoles, 10 de marzo de 2010

presentacion, y gracias por convocarnos

Estamos ante la pintura de los días, de las labores interminables de vivir cada día, y ello, para Víctor entraña dolor y sacrificio, dignidad y esperanza. Los cuadros que aquí podemos contemplar, su presencia, coincide por voluntad del autor con una fecha señalada, una fecha que se ha constituido en referencia de la lucha por la dignidad y la justicia, el 10 de Marzo, fecha de resistencia y generosidad, un mojón en esta larga lucha a la que inevitablemente nos avocan estas pinturas y el presente. Son tiempos oscuros, deslumbrantemente oscuros estos que nos ha tocado vivir y es la condición de la mujer y el hombre, su razón de ser, transformar el mundo y caminar hacia ese ser humano que desde el origen, a diferencia del resto de los seres que habitan la tierra, hemos inventado, imaginado y soñado. Y que al día de hoy es un objetivo distante, una razón de ser que nos convoca y nos salva., pero que también nos fatiga y nos empoza el alma, como diría cesar vallejo.
Las pinturas de Víctor tienen la textura de las paredes donde anidan las consignas por un mundo nuevo, donde crían los gritos y las voces que dicen no a la miseria, a la miserable abundancia que nos corrompe. Sus composiciones remiten a las formas y contenidos que las vanguardias han instaurado a lo largo del siglo pasado: El cartel, el comic, planos superpuestos, temática de lo cotidiano, el trabajo, los sueños y las pesadillas, la incertidumbre y la rabia.
Hay una conversacion que nos implica, un dialogo donde el dolor se hace discurso esperanzado, voces y ladridos,
maquinaria domada, manos armadas de razón, manos y rostros que a veces se desvanecen para mostrar el enorme esfuerzo de ser cada día. Su pintura es la piel que se deja la luz al roce con su mirada, y las sombras que se revelan tan habitables como imprescindibles. Contemplemos sus cuadros como cuentos que nos facilitan, como todas las historias que se cuentan, y por ello se comparten, y así nos facilitan reconocer y reconocernos como seres hechos para recordar y sabernos iguales, y hacer posible los encuentros en donde hablar de nosotros y del mundo, de nosotros en el mundo nos funda como humanos. Gracias Víctor.


Estamos ante a pintura dos días, dos labores interminables de vivir cada día, e iso, para Víctor entraña dor e sacrificio, dignidade e esperanza. Os cadros que aquí podemos contemplar, a súa presenza, coincide por vontade do autor cunha data sinalada, unha data que se constituíu en referencia da loita pola dignidade e a xustiza, o 10 de Marzo, data de resistencia e xenerosidade, unha mouteira nesta longa loita á que inevitablemente nos avocan estas pinturas e o presente. Son tempos escuros, deslumbrantemente escuros estes que nos tocou vivir e é a condición da muller e o home, a súa razón de ser, transformar o mundo e camiñar cara a ese ser humano que desde a orixe, a diferenza do resto dos seres que habitan a terra, inventamos, imaxinado e soñado. E que ao día de hoxe é un obxectivo distante, unha razón de ser que nos convoca e sálvanos., pero que tamén nos fatiga e nos empoza a alma, como diría cesar vallejo.
As pinturas de Víctor teñen a textura das paredes onde aniñan consígnas por un mundo novo, onde crían os berros e as voces que din non á miseria, á miserable abundancia que nos corrompe. As súas composicións remiten ás formas e contidos que as vangardas instauraron ao longo do século pasado: O cartel, o comic, planos superpostos, temática do cotián, o traballo, os soños e os pesadelos, a incerteza e a rabia.
Hai unha conversacion que nos implica, un dialogo onde a dor faise discurso esperanzado, voces e ladridos,
maquinaria domada, mans armadas de razón, mans e rostros que ás veces se desvanecen para mostrar a alma do enorme esforzo de ser cada día.
A súa pintura é a pel que se deixa a luz ao rozamento coa súa mirada, e as sombras que se revelan tan habitables como imprescindibles. Contemplemos os seus cadros como contos que nos familiarizan coas lineas de fuga da realidade, e como todas as historias que se contan, e por iso compártense, nos fan posible recoñecer e recoñecernos como seres feitos para recordar e sabernos iguais, e asi posibilitar os encontros onde falar de nós e do mundo, de nós no mundo fúndanos como humanos. Como hoxe, aiqui. Grazas Víctor.

Ferrol, 10 de Marzo 2010, en memoria de Amador e Daniel

sábado, 6 de marzo de 2010

PINTURAS PARA RECORDAR EL 10 DE MARZO



Con motivo de el aniversario de los crimenes cometidos por el franquismo el 10 de Marzo
de 1972, Victor Novas nos ofrece una exposicion con una seleccion de sus pinturas
donde el mundo del trabajo es la materia que su pintura usa, y asi revelarnos
la dignidad y la grandeza
de la lucha por la igualdad y la justicia en tiempos oscuros que pasado el tiempos se hacen actuales ante las condiciones que hoy vivimos como si todo aquello no hubiera sevido para nada. Todo lo contrario, la lucha continua y en otros terminos. El ejemplo de aquellos hombres y mujeres es absolutamente imprescindible para afrontar lo que hoy es una evidencia: ESTE SISTEMA DE COSAS ES TOTALMENTE INVIABLE.
(En el Instituto MARQUE DE SUANCES)
PINTAR ES PINTAR CON PINTURA
y Víctor Novas no nos engaña. Los trazos de su canción son firmes, un lenguaje para que el alma converse con los colores de lo que no se dice. aquello que apanda entre las palabras y las cosas, entre nuestra respiracion y lo que acontece. Los cuadros de Víctor nos cuentan lo que las mentiras matan. No hay anécdotas, todo lo que se estampa es todo lo que nuestra mirada clama. No hay espectáculo que valga. Hay una humildad sin concesiones. Sus dedos aún desnudos, aún fatigados, despliegan su sombra laboriosa en la emoción del que contempla. Hay un trabajo de luminosas consignas que nos suenan cuando suspendemos el conformismo ante el dolor o la rapiña, ante la crueldad o el engáño, arrastrándonos a la celebración de la ternura, o a la exaltacion de la dignidad. Pero antes y después, solo la pintura, con su osamente transparente de trazos sin tregua, la pintura como materia prima para izar emoción con los pies en el suelo que con el cielo solo rima. Con los pies en la tierra volar la parte oscura que nos ladra. manos, esquinas, grúas, maromas, mar, dársenas, arcos voltaicos, esquinas, madres, ruido, furia,manos, muchas manos, y perros, y cielo, cascaras del día, mondas de luz, y el amor quieto, la exageracion del alba, la indiferencia del alba, na narración del crepúsculo, las manso desarmadas, al fondo el color de la memoria, al fondo el Olvido, los tonos del blanco, al fondo, no tan al fondo y sin rematar jamas, tus ojos. La labor de tus ojos.

PINTAR É PINTAR CON PINTURA
e Víctor Novas non nos engana. Os trazos da súa canción
son firmes, unha linguaxe para que a alma converse coas cores do que non se di.
aquilo que apanda entre as palabras e as cousas, entre a nosa respiracion e o que acontece.
Os cadros de Víctor cóntannos o que as mentiras matan.
Non hai anécdotas, todo o que se estampa é todo o que a nosa mirada clama.
Non hai espectáculo que valla. Hai unha humildade sen concesións. Os seus dedos aínda espidos,
aínda fatigados, despregan a súa sombra laboriosa na emoción do que contempla.
Hai un traballo de luminosas consignas que nos soan cando suspendemos o conformismo
ante a dor ou a rapiña, ante a crueldade ou o engáño, arrastrándonos á celebración
da tenrura, ou á exaltacion da dignidade.
Pero antes e despois, só a pintura, coa súa osamente transparente de trazos sen tregua,
a pintura como materia prima para izar emoción cos pés no chan dos dias por vir.
Cos pés na terra voar a parte escura que nos ladra.
mans, esquinas, guindastres, maromas, mar, dársenas, arcos voltaicos, esquinas, nais, ruído, furia,mans, moitas mans, e cans, e ceo, cascaras do día, mondas de luz, e o amor quedo, a exageracion do alba, a indiferenza do alba, na narración do crepúsculo, as manso desarmadas, ao fondo a cor da memoria, ao fondo o Esquecemento,
os tons do branco, ao fondo, non tan ao fondo e sen rematar jamas, os teus ollos. O labor dos teus ollos.







 
Creative Commons License
Esta lasmanosarmadasdelcorazonpinturasdeVictor está bajo una licencia de Creative Commons.